Myanmar!

Het mocht even duren maar aangezien ik een dagje niet zoveel te doen heb meteen maar even een verhaaltje getypt.
Ik zit op het moment in Bukittinggi en dat ligt op Sumatra in Indonesië.
De afgelopen paasdagen vooral in de bus en boot gezeten en dat is echt verschrikkelijk hier op Sumatra.
Daarom blijf ik na 2 dagen reizen maar even een paar dagen op 1 plek. Morgen misschien even een brommer huren, maar verder weinig plannen.

Het laatste bericht is alweer van heel wat weken geleden en sindsdien is er eigenlijk te veel gebeurd, daarom excuses voor dit veel te lange verhaal.

Het vorige verhaal was gestopt toen ik de grens overstak naar Myanmar.
Ik vond Myanmar trouwens niet zo'n heel mooi land om eerlijk te zijn, ik had er wat meer van verwacht maar eigenlijk viel het land zelf een klein beetje tegen.
Veel plekken waren nogal kaal en het is er echt kurkdroog.
Ik zat er dan ook wel in de heetste tijd van het jaar, zo vlak voor het regenseizoen en de temperatuur ging ook vaak naar de 40 graden.
Daarom hield ik af en toe maar een soort van siësta tussen 11 en 4, omdat het gewoon te heet was om wat te gaan doen.
Het land is echt ontzettend arm en op veel plekken zie je dan ook kinderen van een jaar of 10 aan het werk langs de weg of in een restaurant. Normaal heb ik er niet zoveel moeite mee om wat af te dingen als ik wat koop, op een markt ofzo, maar hier kreeg ik het niet over mijn hart. Daarom vaak wat te veel betaald, maar dat had ik er graag voor over. Ondanks dat wordt er niet veel gebedeld en is de lokale bevolking echt ontzettend aardig! Ik ben tot dusver nog niet zulke aardige mensen tegen gekomen. In het begin geloof je het bijna niet en krijg je een beetje het idee dat ze een praatje met je maken, omdat ze je wat willen verkopen.
Maar dat is eigenlijk nooit het geval en elke dag werd ik wel een paar keer op straat of in een restaurant aangesproken met de vraag waar ik vandaan kom, of ze vragen of ik zelf ook wel weet dat ik zo ontzettend lang ben.
Wel grappig, als ik dan vertelde dat ik uit Nederland kom, kreeg ik vaak te horen dat ze het een mooi land vinden. Als je vervolgens vraagt of ze er wel eens geweest zijn was het antwoord altijd: 'nee, maar het is wel een heel mooi land', hahah.
Aan dat soort dingen merk je wel dat het land nog niet zo lang open is voor toeristen (ongeveer 3 jaar) In de rest van z/o Azië worden dit soort vragen veel minder aan je gesteld, omdat ze daar veel meer aan toeristen gewend zijn.
Myanmar lijkt wat dat betreft wel veel op China.

Maargoed het vorige verhaal was gestopt toen ik de grens overstak vanuit Thailand naar Myanmar.
Deze grensovergang is pas sinds een half jaar open voor toeristen en daarom leek het mij wel leuk om hier de grens over te steken. Eigenlijk vliegt iedereen vanaf Bangkok naar Yangoon, maarja als iedereen het al doet is de lol er wel vanaf.
Ondanks dat de grensovergang nog niet zolang open is ging het allemaal super gemakkelijk en waren er totaal geen problemen.
Bij de grens nog even staan te kijken hoe alle auto's van de linker weghelft naar de rechter moesten, ze rijden in Thailand namelijk links en in Myanmar rechts.
Vervolgens een auto gezocht die me naar Pha An kon brengen.
Ik had geluk want het verkeer ging die dag de goede kant op.
De weg naar Pha An is namelijk zo smal dat ze het verkeer de ene dag vanaf de grens naar Pha An laten rijden en de volgende dag gaat het verkeer de andere kant op.
In Pha An een nachtje gebleven en de volgende dag door gegaan naar Kyaikto en hier een stuk gelopen naar een golden rock.
De steen zelf stelde eigenlijk niet veel voor, maar de route was wel leuk om te lopen. Met veel locals en om de 50 meter een winkeltje welke zo'n beetje allemaal hetzelfde verkochten.
Het leukste in Pha An was eigenlijk nog het naar de kapper gaan, voor omgerekend 1 dollar!
Ik denk dat ze in die kapperszaak nog nooit een blanke hadden gezien want zelfs de kapper begon aan mijn haar te voelen, toen hij het afgeknipt had. Ook stonden alle klanten die in de zaak waren om mij heen. hahaha
Vervolgens naar Kalaw gegaan. In Kalaw was zelf niet zoveel te doen maar vanaf hier kun je een drie daagse trekking doen naar het Inle lake.
Helaas werd in Kalaw nog wel mijn telefoon gestolen dat was wel ff klote.
Deze trekking dus gedaan, onze groep bestond uit iets te veel Fransen en 1 niet zo spraakzame Koreaan, dat was jammer gelukkig sprak de gids goed Engels.
De tocht was redelijk vlak maar doordat het zo heet was, was het toch nog wel aardig zwaar.
Het leukste aan de tocht waren eigenlijk de dorpjes waar je doorheen liep en waar we ook 2 keer overnacht hebben.
De eerste avond met de kids uit het dorp wat gevoetbald en de tweede avond bij een lokale familie in de keuken gezeten. Hier werd ons betel aangeboden hier kun je op kauwen en veel mensen in Myanmar doen dit. Hierdoor krijgen ze wel rode tanden en dat ziet er echt goor uit. Ook schijn je er een beetje high van te worden, reden genoeg om het zelf dus ook te proberen.
High werd ik er niet van, ik ging er wel bijna van over me nek zo smerig dat het was. Het smaakte naar een mix van zeep en wasmiddel, echt super ranzig. Ik kon het gelukkig nog net binnenhouden, want om nou over je nek te gaan in de keuken van een lokale familie, dat kun je natuurlijk ook niet maken, hahah.
Na de trekking nog een aantal dagen bij het Inle Lake gebleven en daarna naar Mandalay gegaan. Hier nog wat tempels bezocht en natuurlijk naar Ubein's Bridge, Vooral deze brug was mooi om te zien met de ondergaande zon op de achtergrond.
Vanuit Mandalay naar Hsipaw (spreek uit als sipa) gegaan. Dit was ik eerst niet van plan maar van een aantal die ik onderweg tegen kwam hoorde ik dat dit toch wel een leuk dorpje was en dat er die week ook een festival was.
Het dorpje zelf was niet echt bijzonder maar het festival was echt gaaf. Het was natuurlijk totaal anders dan een festival zoals we dat in NL kennen.
Het festival werd gehouden rondt een tempel, er werd niet gedanst iedereen zat op de grond naar de muziek te luisteren en ook was er op een groot deel van het terrein een markt. Er waren volgens mij ook veel mensen uit de omliggende dorpjes die nooit toeristen zien.
Want ik weet nu namelijk wat het is om beroemd te zijn. Echt er liep een hele groep mensen constant achter me aan en ze wilde constant me een hand geven, het was echt niet meer normaal.
Vanuit Hsipaw de trein terug genomen naar Mandalay en vervolgens naar Bagan gegaan.
Dit is een beetje het Angkor Wat van Myanmar het stikt hier namelijk van de tempelruïnes. Dit is wel een indrukwekkend gezicht vooral bij zons op en ondergang.
Daar tussenin moet je eigenlijk niet teveel doen, Bagan ligt namelijk in een woestijn en daarom was het er vaak zo'n 40 graden en kurkdroog.
Vervolgens naar Yangon gegaan, hier maar een dag gebleven, ik vond het geen leuke stad en daarom maar snel de bus gepakt om Myanmar te verlaten.
De volgende dagen eigenlijk vooral in de bus gezeten richting Bangkok en toen ik daar aankwam was ik er wel ff klaar mee.
In Bangkok 3 dagen gebleven en eigenlijk niet veel meer gedaan dan een beetje 's avonds wat zitten drinken op Khoa San Road.
Vanuit Bangkok verder gereisd naar Maleisië en na 24 uur reizen uiteindelijk aangekomen in Penang.

Zo het is wel weer even mooi geweest. Ik zal binnenkort wel weer even een nieuw verhaaltje erop zetten. Ik loop namelijk hopeloos achter, aangezien ik Thailand alweer 4 weken geleden verlaten heb.

Groetjes